Hvert' að fara, hvaðan ert' að koma?

Það er búið að krota svo sætt á húsið mitt, það er svona soldið krúttileg fígúra með talblöðru sem segjir: "Hvert' að fara, hvaðan ert' að koma?"
Fyrstu við brögð mín þegar ég sá krotið voru reyndar frekar neikvæð, það er búið að innprenta svo í mann að veggjakrot er skemmdarverk drígt af illa uppöldum únglíngúm. Svo er líka eignaréttar tilfinningin svo rík í okkur íslendingum og fyrstu viðbrogð mín voru að einhver (illa-uppalin-únglíngúr) hefði ráðist á mitt yfirráðsvæði og vandalíserað mína einkaeign.
Þegar ég var svo rétt komin innum dyrnar heima þá spurði Ingunn sambýliskona (í non-sexual metkingu þess orðs) hvað mér findist um skreytinguna á veggnum, en hún sjálf var greinilega hæst ánægð með skemmdarverkið. Eftir svona tuttugu sekúntna umhugsun áttaði ég mig á því að mér þótti þetta bara soldið krúttilegt krot og það væri auðvitað fáranlegt af mér að bregðast svona illa við. En ég áttaði mig á því í fyrsta skipti hvað Marxistar eiga mikið verk fyrir höndum við að uppræta einkaeignina, ég á ekki einu sinni þetta hús, ég er bara að leigja, samt rauk upp þessi tilfinning "ég á etta, ekki snerta."
Núna er mér farið að þykja verulega vænt um þetta krot sem er á veggnum mínum, þegar ég labbaði framhjá þessu í morgun þá hitti þessi setning beint í mark: "Hvert' að fara, hvaðan ert' að koma?" Hún snart líf mitt, en ekki á einhvern djúpvitran, heimspekilegan, dramantískan, rómantískan hátt, heldur var þetta bara svo rétt sönn lýsing á atburðum síðusta daga. Vinkonurnar eru búnar að vera þeysast inn og út úr lífi mínu þessa viku, Olla vinkona fór á þriðjudag aftur til Köben (snökt) og Ásthildur bara kominn eins og þruma úr heiðskýru lofti frá ársdvöl í Suður-Ameríku (jibbí).
...segjum þetta...